روایتی از ایثار و فداکاری غسالان؛ پیشنهاد ساخت تندیس شهید خمیس‌آبادی

غسالی، شغلی نیست که هر کسی توان انجام آن را داشته باشد. قلب‌های قوی و روح‌های بزرگی می‌خواهد. در میان همهمه زندگی و هیاهوی روزمرگی، این عزیزان هستند که بی‌صدا و بی‌ادعا، بار سنگینی از مسئولیت را بر دوش می‌کشند.

به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، در میان همهمه زندگی و هیاهوی روزمرگی، قشری از جامعه هستند که بی‌صدا و بی‌ادعا، بار سنگینی از مسئولیت را بر دوش می‌کشند. غسالان، این مردان و زنان صبور، در سکوت و تاریکی، با مرگ وداع می‌کنند و پیکرهای بی‌جان را برای آخرین سفرشان آماده می‌کنند.

شغل غسالی، شغلی نیست که هر کسی توان انجام آن را داشته باشد. قلب‌های قوی و روح‌های بزرگی می‌خواهد که بتوانند با دیدن صحنه‌های دلخراش و ناراحت‌کننده کنار بیایند و همچنان به وظیفه خود عمل کنند. غسالان، با مرگ روبرو می‌شوند، اما خود، زنده می‌مانند تا به دیگران کمک کنند.

آن‌ها با دستان خود، غبار غم را از چهره مرگ می‌زدایند و با آب دیده، پیکرها را تطهیر می‌کنند. آن‌ها، واسطه‌ای می‌شوند بین دنیای زندگان و مردگان، و این، چه مسئولیت سنگینی است!

غسالان، نه تنها با چالش‌های روحی و روانی، بلکه با چالش‌های جسمی نیز روبرو هستند. جابجایی اجساد، شستشو و کفن کردن آن‌ها، کار آسانی نیست و می‌تواند منجر به بروز مشکلات جسمی شود. علاوه بر این، آن‌ها در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی نیز قرار دارند.

با این وجود، غسالان، با تمام سختی‌ها و چالش‌ها، به کار خود ادامه می‌دهند. آن‌ها، عاشقانه به خدمت مشغولند و این، نشان از بزرگی روح آن‌ها دارد.

در میان روزهای تاریک و ناامیدکننده همه‌گیری COVID-۱۹، داستان‌های بی‌شماری از فداکاری و از خودگذشتگی ظهور کردند. در میان این قهرمانان، مردی بود که بی‌صدا و بی‌ادعا، جان خود را در راه خدمت به همنوعانش فدا کرد.

محمد خمیس‌آبادی، غسال سازمان مدیریت آرامستان‌های شهرداری کرج، در ۱۶ تیر ۱۳۹۹، بر اثر ابتلا به این بیماری منحوس، آسمانی شد و به عنوان نخستین شهید عرصه خدمت طاهرین کشوربه جمع شهدای خدمت پیوست.

وی، متولد ۲۰ شهریور ۱۳۵۵، سال‌ها در بهشت سکینه (س) کرج، در ساختمان معراج به عنوان غسال خدمت کرد. شغلی که شاید برای بسیاری ناخوشایند باشد، اما برای او، فرصتی بود برای خدمت به کسانی که دیگر در بین ما نبودند. او با دستان خود، پیکرهای بی‌جان را غسل می‌داد و آن‌ها را برای آخرین سفرشان آماده می‌کرد.

با شیوع ویروس کرونا، وظیفه خمیس‌آبادی سنگین‌تر و خطرناک‌تر شد. او می‌دانست که هر لحظه ممکن است به این بیماری مبتلا شود، اما ذره‌ای از عزمش برای خدمت کم نشد. همچنان با تمام وجود به کار خود ادامه داد، تا اینکه خود نیز به این ویروس مبتلا شد و جانش را در این راه فدا کرد.

پیکر این شهید خدمت، در قطعه اصحاب شهدای بهشت سکینه (س) کرج آرام گرفت، تا یاد و خاطره‌اش برای همیشه در دل‌ها زنده بماند. محمد خمیس‌آبادی، نمادی از ایثار و فداکاری در راه خدمت به مردم است. او با وجود تمام سختی‌ها و خطرات، تا آخرین لحظه به وظایف خود پایبند بود و در راه خدمت به همنوعانش جان فدا کرد.

شایان ذکر است در سلسه نشست‌های جهاد تبیین، مرتضی اکبری، رئیس اداره رسانه‌های شهرداری کرج پیشنهاد ساخت تندیس این شهید خدمت را ارائه کرد که با استقبال محمد محمودی‌نژاد رئیس سازمان مدیریت آرامستان‌های شهرداری کرج روبرو شد.