کارمند آموزش و پرورش که در دارخوین به معراج رسید
شهید محمدحسن طالبی، متولد چهارم شهریور ۱۳۳۶ در روستای صفرخواجه از توابع شهرستان ساوجبلاغ استان البرز، یکی از آن قهرمانان بی‌ادعایی است که در دوران دفاع مقدس جان خود را در طبق اخلاص گذاشت تا از کیان این مرز و بوم دفاع کند. زندگی شهید طالبی از همان ابتدا با مشقت و سختی عجین بود. او در خانواده‌ای مذهبی اما با مشکلات شدید مالی بزرگ شد. این شرایط نامساعد اقتصادی باعث شد که محمدحسن نتواند تحصیلات خود را به صورت کامل ادامه دهد، اما این محدودیت‌ها هرگز مانع از رشد شخصیت و تعهد او به ارزش‌ها نشد.
پس از ترک تحصیل، شهید طالبی برای کمک به تأمین معاش خانواده، به کار آزاد روی آورد. سال‌ها تلاش و کوشش در مشاغل مختلف، روحیه‌ی مقاوم و پرتلاش را در او تقویت کرد. این تجربه‌ها، او را برای ورود به مرحله‌ای جدید در زندگی آماده ساخت. چند سال بعد، فرصتی فراهم شد تا شهید طالبی وارد سیستم آموزش و پرورش شود. این شغل جدید، دریچه‌ای نو به سوی خدمت‌رسانی به جامعه را به روی او گشود. شهید طالبی در کنار وظایف اداری خود، نقش موثری در محیط کار و جامعه ایفا می‌کرد و به عنوان فردی متعهد و دلسوز شناخته می‌شد. حضور او در آموزش و پرورش نشان از علاقه و دغدغه او نسبت به آینده سازان این کشور داشت، هرچند که شرایط اقتصادی خانواده همچنان نیازمند تلاش و کوشش مضاعف او بود.
با آغاز جنگ تحمیلی و تجاوز رژیم بعثی به خاک ایران، فضای جامعه دگرگون شد. ندای دفاع از وطن و ارزش‌های انقلاب اسلامی، جوانان بسیاری را راهی جبهه‌ها کرد. شهید محمدحسن طالبی نیز از جمله کسانی بود که تاب ماندن در شهر را نداشت. او که همواره روحیه‌ای انقلابی و مذهبی داشت، همراه با تعدادی از دوستان و بستگان خود، داوطلبانه تصمیم به حضور در خط مقدم گرفت. این اقدام او نشان از عمق ایمان و تعهدش به دفاع از میهن و اسلام بود. او می‌توانست با توجه به شغل خود در آموزش و پرورش، در پشت جبهه خدمت کند، اما غیرت و شجاعت او را به سوی میدان نبرد کشاند.
اعزام شهید طالبی به جبهه، نه تنها یک تصمیم فردی، بلکه اقدامی جمعی بود که نشان از همبستگی و روحیه ایثارگری در میان مردم داشت. او در جمع دوستان و بستگانش راهی مناطق عملیاتی شد و این همراهی، پیوند عاطفی و روحی میان رزمندگان را بیش از پیش تقویت می‌کرد. حضور او در جبهه، فرصتی برای اثبات عملی تعهداتش به ارزش‌های دینی و ملی بود. او در خط مقدم، دوشادوش سایر رزمندگان به نبرد پرداخت و شجاعت و پایداری خود را به اثبات رساند.
سرانجام، در دهم اردیبهشت ماه ۱۳۶۱، در منطقه‌ی عملیاتی دارخوین، تقدیر الهی برای شهید محمدحسن طالبی رقم خورد. در این روز، بر اثر اصابت ترکش، این کارمند فداکار آموزش و پرورش و رزمنده دلاور، به درجه رفیع شهادت نائل آمد. شهادت او در منطقه دارخوین، در بحبوحه عملیات و درگیری‌های شدید، گواه دیگری بر حضور فعال و موثر او در خط مقدم نبرد است. پیکر پاک شهید طالبی پس از شهادت، به زادگاهش بازگردانده شد و در گلزار شهدای صفرخواجه در شهرستان نظرآباد استان البرز به خاک سپرده شد. آرامگاه او امروز میعادگاه عاشقان ایثار و شهادت و یادآور رشادت‌های جوانانی است که جان خود را فدای عزت و سربلندی ایران کردند.
زندگی شهید محمدحسن طالبی، نمادی از تلاش، تعهد و ایثار است. او نشان داد که می‌توان در هر جایگاهی، چه در کسوت کارمند آموزش و پرورش و چه در لباس رزمندگی، به میهن و مردم خدمت کرد. مشکلات مالی دوران کودکی و نوجوانی نتوانست روح بلند او را در هم بشکند و مانع از رسیدن او به کمال انسانی شود. حضور او در جبهه‌ها در کنار دوستان و بستگانش، روحیه همبستگی و از خودگذشتگی را در آن دوران به خوبی ترسیم می‌کند. شهید طالبی با شهادت خود، درس بزرگی از ایثار و فداکاری را به نسل‌های بعد آموخت و یاد و خاطره‌اش همواره در دل ملت ایران زنده خواهد ماند.